“ဆရာႀကီးတင္မိုး ၁၉၅၇ ခုႏွစ္က ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုး အမွတ္အမ်ားဆံုး ရခဲ့သည့္ စာစီစာကံုး”
ကံျမဲ-ဇဂ်မ္းရြာက ေမာင္ဘဂ်မ္းထံ စာတေစာင္ေရာက္လာသည္။ စာယူလာသူက ေက်ာင္းစစ္ေဆးေရးလွည့္လာသည့္ ပညာေရးဝန္ႀကီး ဦးသန္းေအာင္။ လူၾကံဳမွာလိုက္သည္က မႏၲေလးတကၠသိုလ္ ျမန္မာစာပါေမာကၡ ဦးဧေမာင္။ ေမာင္ဘဂ်မ္း၏ စာစီစာကံုးက ေကာင္းလြန္း၍ ျမန္မာစာဌာနကို ဆက္ဆက္လာခဲ့ရန္ ႏႈတ္စကားပါးလိုက္၏။
ခံုနံပါတ္က ဝိုင္ဇက္ဂ်ီ – ၇၄။ စာစစ္သူကဦးေမာင္ေမာင္တင္။ ဝိုင္ဇက္ဂ်ီ – ၇၄ ၏ စာစီစာကံုးက ေကာင္းလြန္း၍ ဆရာဦးေမာင္ေမာင္တင္က ပါေမာကၡ ဦးဧေမာင္ကို တင္ျပသည္။ ဦးဧေမာင္က ဖတ္ၾကည့္ၿပီး “ေမာင္ေမာင္တင္.. မင္း ဒါမ်ိဳးေရးႏိုင္ပါ့မလား” ေမးသည္။ ဆရာက “မေရးႏိုင္ပါဘူး ဆရာ” ဟုေျဖသည္။ ဦးဧေမာင္က ေကာင္းလြန္း၍ ဟုခ်ီးမြမ္းကာ (၂၅)မွတ္ အျပည့္ေပးသည္ ဟူ၏။ ထိုမွ်မကေသး၊ အထက္ကို ေက်ာင္းစစ္သြားမည့္ ပညာေရးဝန္ႀကီး ဦးသန္းေအာင္ကိုလည္း ႏႈတ္စကားပါးလိုက္၏။
ထို ဝိုင္ဇက္ဂ်ီ – ၇၄၊ ေမာင္ဘဂ်မ္း သည္ ေနာင္အခါ ျမန္မာကဗ်ာေလာက၏ “တင္မိုး” ျဖစ္လာေလသတည္း။ ဆရာႀကီးတင္မိုး တျဖစ္လဲ ေမာင္ဘဂ်မ္း ၏ စာစီစာကံုးေလးကား လက္ျဖားခါေလာက္ပါေပ၏။
“ေဆာင္းေႏွာင္းရာသီ”
ႏွင္းမႈန္မ်ားျပန္႔ၾကဲလ်က္႐ွိေသာ ေဆာင္းရာသီ၏ စခန္းသိမ္းခ်ိန္သို႔ နီးကပ္လ်က္ ႐ွိေပၿပီ။ နတ္ေတာ္လမွာ ကဲ့သို႔လည္း တိမ္ရိပ္တိမ္ခိုးမ်ားကို ႐ႈျမင္ခြင့္မရ။ ျပာသိုလ ကဲ့သို႔လည္း တလင္းဖ်က္မိုးက တေျဖာက္ေျဖာက္ မက်လာေတာ့ေခ်။ ဤအခ်ိန္မွာကား တပို႔တြဲ တေပါင္းဟုဆိုအပ္ေသာ ေဆာင္းေႏွာင္းရာသီ ျဖစ္ေပသည္။
ယခုေသာ္တမူ တေပါင္းလရာသီသို႔ပင္ ေရာက္႐ွိလာေပၿပီ။
စာေမးပြဲခန္းမမွ အျပင္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္သည္႐ွိေသာ္ ျမဴမႈန္မင္းလြင္မ်ား ေဝေနေသာ ေကာင္းကင္ျပင္ကိုျမင္ရ၏။ သစ္ပင္ပန္းမန္မ်ားကား ေလ႐ူးက ကလူက်ီစယ္သျဖင့္ ကႏြဲ႔ကလ် ယိမ္းကေနၾက႐ွာ၏။ ေဆာင္းေႏွာင္းလျဖစ္၍ ႏွင္းျမဴမ်ားက မကြဲတကြဲ မစဲတစဲ႐ွိေသး၏။ သို႔ျဖင့္ သဘာဝပန္းခ်ီဆရာသည္ ျမဴမႈန္ႂကြ၍ မႈိင္းပ်ညိဳေမွာင္ေနေသာ ေဆာင္းေႏွာင္းပန္းခ်ီကားကို ေဆးျခယ္မႈန္းလ်က္ ႐ွိေပသည္။
“ျပာျပာညိဳေရာင္၊ မႈိင္းတလဲ့လဲ့ အာကာျပင္ေဘာင္၊ သိုင္းတခ်ဲ ႔ခ်ဲ ႔” ဟူဘိ၏သို႔။ ျပာလဲ့မႈန္မွင္ေသာ မိုးအဇဋာသည္ ေနာက္ခံကားႀကီးသဖြယ္ တည္လ်က္႐ွိေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ပင္ .
“ေလခေျမသက္ စ်ာန္ဝိတက္သို႔
သစ္ရြက္ေရာ္ရီ ဣႏၵနီဝယ္
သိဂၤ ီတဝက္ ဖက္၍ေဆးစံု
ျခယ္ေသာပံုသို႔ ရဂံုၿမိဳင္တြင္း
ေတာလံုးလင္းသား” ဟူေသာ ႐ွင္ဥတၱမေက်ာ္၏ ေတာလားရတုကဲ့သို႔ပင္ ေႂကြဝဲ၍က်လာေသာ ေရႊရြက္ဝါကေလးတို႔ကား တခ်ာလည္လည္ႏွင့္ သနားဖြယ္သာပင္။ ယင္းသို႔ ရြက္ေရႊဝါက သက္ေျမမွာက်လွ်င္ ဥဩငွက္ငယ္ကလည္း သနားဖြယ္ရာ ေတးတ်ာက်ဴးရင့္လ်က္႐ွိေပသည္။ ဥဩငွက္ငယ္၏ ေတးသံသာကား
“လည္ျပန္တႏွစ္၊ ဆန္းမည့္ေခတ္ဝယ္၊ ျမဴညစ္မတင္၊ ဘယာစင္၍၊ ၾကည္ရႊင္ေစေသာ၊ ရည္ရြယ္ေျပာသို႔” ႐ွိေတာ့သည္သာ။
ကြၽန္ေတာ္၏ နားေသာတတြင္မူကား ဥဩငွက္ငယ္သည္ ေအာင္ေတးကို လာေရာက္က်ဴးရင့္ေန႐ွာေလသည္ဟု ထင္မွတ္ပါသည္။ ေတာတေလွ်ာက္တြင္ကား နီရဲေသာအင္ၾကင္းပန္းမ်ားက ေတာအား အလကၤာတန္ဆာ ဆင္ထားဟန္႐ွိသည္။
“႐ွစ္ခြင္တိုင္း
မႈန္မႈိင္းတဲ့ပတ္လည္
သဇင္ႂကြင္းငယ္ႏွင့္
အင္ၾကင္းသႏၲာၫြန္႔ငယ္တို႔
ဖူးၫြန္႔ကိုက္စီ” ဟူေသာ ဦးၾကင္ဥ၏ မိန္ရာသီဘြဲ႔သည္ ယခုကြၽန္ေတာ္ျမင္ရေသာ ေဆာင္းေႏွာင္း႐ႈခင္းကို ထပ္မံျဖည့္စြက္ေနသည့္အလား ႐ွိေတာ့သည္။
သစ္ရြက္မ်ား ေညာင္းက်ေႂကြေလ်ာသျဖင့္ ၄င္းေနရာတြင္ ပုရစ္ဖူးတံကေလးမ်ား အစားထိုးလာသည္။ စိမ္းျမျမ ၾကည္လဲ့လဲ့ႏွင့္ ႐ႈမဝႏိုင္ေအာင္႐ွိေသာ ေတာအုပ္ညိဳကို ျမင္ရေသာအခါ…
“ဝနပၸဂုေမၺ ယထ ဖုႆိတေဂၢ
ဂိမွာနမာေသ ပထမသၼိ ံ ဂိေမွ” ဟူေသာ ရတနသုတ္ ပါဠိေတာ္ တပိုင္းတစကို အမွတ္ရမိေသးသည္။ “ပြင့္ေသာအဖ်ား႐ွိေသာ ေတာအုပ္သည္ အသေရ႐ွိသကဲ့သို႔” ဟူေသာ ဥပမာစကားေလးမွာ ေဆာင္းယြန္းႏွင့္ ေႏြအကူးဟူေသာ သဘာဝပန္းခ်ီထူးကို ဥာဏ္ျမဴးမိရာမွ ေပၚထြက္ေဟာေဖာ္ေသာဝါက်ပင္ ျဖစ္တန္ရာေခ်သည္။
ေလျပည္ေလညင္းကလည္း ေဆာ္သြင္းတိုက္ခတ္လ်က္႐ွိ၏။ နီေမာင္းေသာအညႇာမွ ေႂကြလာေသာ သစ္ရြက္ကေလးမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္သာ ျမင္မိသည္မဟုတ္။ ရတုတံခြန္စိုက္ နတ္႐ွင္ေနာင္လည္း ျမင္ခဲ့သည္သာျဖစ္၏။
“ဝါသည္ရြက္လည္း
ပင္ထက္မထား ေလသို႔ယား၍
ထြားထြားမၾကန္႔ သႏၲာခန္႔ကို
ျမၫြန္႔ရစ္ေခြ ႏွင္းခဲ့ေပ၍”
တဖန္တံု တေပါင္းလကား ေဆာင္းေႏွာင္းလလည္းျဖစ္၊ အသာယာဆံုးလည္းျဖစ္၏။ သဲေစတီပြဲက်င္းပေသာ လလည္းျဖစ္၏။ သဲေသာင္ကမ္းႏွင့္ ေျခခင္းလက္ခင္း သာယာသျဖင့္ “ေသာတာပန္ မဟာေထရ္တို႔ပင္၊ မဆည္ႏိုင္ မ်က္ရည္စို႔” ရေသာ လပင္တည္း။
ထို႔ထက္ ေဆာင္းေႏွာင္းရာသီကား ကြၽန္ေတာ္တို႔ စာေမးပြဲနီးကပ္ေသာ ရာသီလည္းျဖစ္၏။ ေက်ာင္းပိတ္လိုက္ေသာ ခ်ိန္ခါလည္းျဖစ္၏။
ဤရာသီ၊ ဤအခ်ိန္တိုင္ေရာက္လွ်င္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဝမ္းလည္းသာရ၏။ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲရျခင္းလည္းျဖစ္၏။ အေၾကာင္းတမူ တႏွစ္လံုးႀကိဳးစားခဲ့ရေသာ ဥာဏ္စြမ္းရည္ကို ေသြးခြင့္လည္းရ၊ မိတ္သဂၤဟအေပါင္းႏွင့္ ခ်စ္ေသာေက်ာင္းကို ခြဲခြာရမည္လည္း ျဖစ္၍ပါတည္း။ သို႔တစ္မူ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဤေဆာင္းေႏွာင္းရာသီကဲ့သို႔ သံသရာစက္ရဟတ္သည္လည္း မၾကာမၾကာ ျပန္၍လည္ျမဲပင္ ျဖစ္တတ္သည္ကို သတိျပဳမိပါ၏။ သတိျပဳလ်က္ႏွင့္ပင္ အသိမွားေခ်ရာ၏။ ကြၽန္ေတာ္ကား ေဆာင္းေႏွာင္းရာသီမွ ဆင့္ပြား၍ တရားသက္ဝင္ ဥာဏ္စက္ရႊင္ေခ်ၿပီ။ သံသရာစက္ရဟတ္ကို မ်က္ခ်ည္မျပတ္ ႐ႈမိေခ်ၿပီတည္း။
ေမာင္ဘဂ်မ္း
ဝိုင္ဇက္ဂ်ီ – ၇၄
၁၉၅၇ ခုႏွစ္။
မိတ္ေဆြမ်ားကိုလည္း ဖတ္ေစခ်င္တာေၾကာင့္ ကိုေစာမင္းလတ္ ထံမွတဆင့္ျပန္လည္ေဝမွ်လိုက္ပါေၾကာင္း
Credit \\ original
